Redactie
Dat kan ik je wel vertellen. Die rellen heb ik meegemaakt. In de jaren zeventig. Het was van de vakbond, C-47. Dat kan ik me heel goed herinneren. Toentertijd eisten de vakbonden meer geld en als de bedrijven niet wilden betalen dan gingen ze een staking uitroepen. En van de ene staking kwam er een tweede staking. Maar je hebt altijd werkwilligen die willen werken, maar die werden geblokkeerd door de mensen die staakten. Zij zeiden: “Als jij gaat werken en wij staken, dat heeft geen zin!” Zo zijn toen die rellen ontstaan. Het begon klein, maar het werd steeds groter en groter. Toen zijn ze toch weer gaan praten en toen kwam het wel weer goed.
Er zijn door die rellen heel wat vernielingen geweest in het land. Misschien heb je gehoord van Prem Radhakishun. Zijn vader had een heel groot radiobedrijf in Suriname. Die hebben ze toen ook in die jaren platgebrand, want het was het enige station die het nieuws naar voren bracht over de rellen. Dat werd ook niet in dank afgenomen.… Ze zijn toen ook binnengedrongen waar wij werkten. Wij werkten gewoon, het was een particulier (timmer)bedrijf. Toen gingen ze demonstreren en ze kwamen bij elkaar in de Cultuurtuinlaan, waar het stadion was. En toen werden ze verdreven door de politie. Ze renden alle kanten op [en ook] dwars door waar wij werkten, want dan konden ze van de ene naar de andere straat. Want het bedrijf grensde aan de achterkant van de Cultuurtuinlaan. Ik schrok me de pleuris! Ik was echt bang die dag. Zonder wat te zeggen werd je geslagen met zo’n honkbalknuppel. Het interesseerde hen geen fluit. Als je niet meedeed aan die staking, dan was het een puinhoop.