Redactie
Toen zijn ze zich op een avond, laat, want je mocht na acht uur niet meer buiten zijn, met jutezakken over dat prikkeldraad gaan werken. Er overheen of er onderdoor, dat weet ik niet meer. Maar zo zijn ze dus die donkere polder ingetrokken. Want ja, ze waren bang dat ze gesnapt zouden worden, dus dat moest er allemaal heel stiekem aan toe gaan. En toen hebben ze toch, op een gegeven moment, allemaal bultjes op de grond zien liggen. En het was allemaal slik en drassig, zeg maar. En toen hadden ze een schop en die ging de grond in.
Maar wat gebeurde er, die vaatjes waren min of meer doorgeroest, dus die zeep die blubberde eruit. Toen zijn ze weer teruggegaan naar huis om zakken op te halen, zeildoeken zakken van die visserman. En daar hebben ze die vaatjes in geladen, voor zover dat mogelijk was. Maar die zak werd zo zwaar, die moesten ze met z’n tweeën slepen. En tot overmaat van ramp kwamen ze in de buurt van thuis zeg maar, en zagen ze een heel zeepspoor achter hen. De zak was doorgeslepen op de schelpen die er dan nog lagen. Dus toen weer terug om die zeepsporen uit te wissen, om zichzelf niet te verraden. En zo hebben wij dus heel veel zeep binnen gehaald. Emmers en teilen vol en daarmee de boer op. Nou, toen konden we van alles krijgen: kaas en eieren en melk. Dat was toen geen probleem meer.
Bron: Landschapsbeheer Flevoland, interview met mevrouw Jetske Muller-Scharinga door Gerard de Bruin, 25 mei 2011.