Redactie
Nou, daar (de polder in 1941) zijn we gauw over uitgepraat: het was kaal, kaal en niks. En toen hebben we - mijn broer en ik - wel eens gedacht: ‘Nou ja, moet je hier blijven?’ Wat voor zin heeft het, hè? Want we wisten wel, voor die tijd, zo lang als die oorlog op gang was, dat er niks voor je in zat. En hoe loopt het af? En dat was onze zorg ook hè. Maar je kon wel ergens anders naar toe gaan, maar dat was ook niks. Er was helemaal geen toekomst meer hè. En ja, dan heb je die kale vlakte, die heb je voor je. En zo, door de jaren heen kwam er wel geleidelijk aan ontwikkeling. Er werd gewerkt. Er werden boerderijen gebouwd, die vooral. Daar kwam een opzichter op. Die boerderij, die werd wel gebouwd. Maar ja, daar zat helemaal geen gang in. Het was een onwennige boel. Je had helemaal geen toekomst, niks geen toekomst en toch was dat de toekomst. Want het was ergens anders niks beter. Het was wel een harde tijd hoor.
Bron: Landschapsbeheer Flevoland. Interview met de heer Lucas Huizinga door Dicky Meijer op 25 november 2010.
