Redactie
Maar toen kregen wij in 1941 de keus om naar deze polder te gaan of in de Wieringermeer te blijven, waar mijn vader conciërge bij het Domeinkantoor zou kunnen zijn. Maar mijn moeder had nogal heimwee, die had zelf helemaal geen vervoer. Dus zij had altijd het gevoel: die Afsluitdijk zit ertussen, tussen mij en mijn oude land. En vandaar dat mijn vader dus koos om naar Lemmer te gaan. De polder was nog niks, het waren nog plassen. Dus toen zijn we verhuisd naar een kantoorgebouw van de Directie van de Wieringermeer en de Zuiderzeewerken. Het was een bruin gebouw, maar toen we daar aankwamen, was het groen van de muggen. Het kwam allemaal uit de polder opzetten.
En wat de school betrof heb ik het heel moeilijk gehad. Want we hadden in de Wieringermeer het nieuwste van het nieuwste natuurlijk en in Lemmer was het allemaal ouwe troep: oude boeken, kachel midden in de klas. En in de Wieringermeer hadden we centrale verwarming en dat soort dingen. Maar goed, daar ben ik zelf doorheen gekomen. En we hebben toen in het begin ook een heel hevige zandstorm gehad. Je zag het zand gewoon dwarrelen. En we hadden een heel grote keuken daar en mijn moeder kon niet koken zonder dat het zand ons onder de tanden knarste. Dat was heel erg.
Bron: Landschapsbeheer Flevoland, interview met mevrouw Jetske Muller-Scharinga door Gerard de Bruin, 25 mei 2011.
