Redactie
Je kan niet zomaar gaan tekenen. In het begin zijn we met de planologen en sociologen, en iedereen die verstand had van stedenbouw, gaan praten. Praten, praten, en rapporten schrijven. Wat moet de stad worden, wat wil je er mee? Dat heeft jaren geduurd. Op een gegeven moment werd de leiding er een beetje ongelukkig mee. Ze zeiden:
“Er moet nu wel een plan komen, want in ’75 moet de eerste paal in de grond. Als je maar blijft praten, kun je niet bouwen.”
Toen is er, onder de bezielende leiding van Dirk Frieling, het hoofd van het Projektburo Almere, resultaat geleverd.
We gingen over bijna alles met elkaar in discussie, maar waar we het wel over eens waren, was dat Almere niet een tweede Bijlmer mocht worden. Het mocht ook geen tweede Lelystad worden, met al die rechte en beetje saaie straten. Ik woon nog steeds in Lelystad, en het valt er nu best mee, maar in die tijd was Lelystad een betonmassa, met heel veel wind, en zandstormen. Wij kwamen allemaal uit de stad, en wilden terug naar een echte, warme stad.