Redacteur
Je keek heel ver. Je keek zo naar de brug, de brug van Nijkerk. Langs die weg stonden wel bomen, dat was voor mij wel een punt. Daar heb ik ook een beetje de kracht uitgehaald, hoor. En het licht van die brug.
"Daar is de brug, daar is het oude land. Daar ben ik er over en dan ben ik er weer uit."
Echt de brug over, dan ben ik er weer uit. Het is wel eenzaam. Het is gewoon eenzaam.
En richting Zeewolde kon je heel ver kijken. Ja, die bossen waren wel al aangeplant, maar dat was klein natuurlijk, en dat was dan wel een beetje een afstand. Nee, wij keken meer richting Almere. Dat was verder weg.
Er waren ook dieren in de omgeving. Ja, de reeën natuurlijk, die waren er al, maar ook de fazanten. Dan moesten we de kinderen naar school brengen en dan hadden we die hele auto vol. Dat mag tegenwoordig niet meer, maar goed, je reed maar om. Dan zagen we altijd fazanten en dan zei ik altijd: "Ze zijn aan het vergaderen, jongens, kijk eens, ze praten met elkaar", en zo hadden we een verhaaltje erbij. Maar die zie je niet meer. Die fazanten vond ik altijd mooi. En vossen natuurlijk. Die vossen en reeën zie je nu nog.