Redactie
In de jaren tachtig wilde de Vereniging Arbeidersgemeenschap der Woodbrookers centraal in Nederland een vestiging hebben. Ze hadden vormingscentra op verschillende plekken in Nederland: in Friesland, in Noord-Holland en in Utrecht. Men wilde dat centraliseren tot één groot vormingscentrum, dat dan aan de zuidkant van Zeewolde zou kunnen komen te liggen. De gemeente Zeewolde en de Rijksdienst voor de IJsselmeerpolders omarmden in eerste instantie dat plan. Dat vond men een mooie vestiging en men had daarvoor op het oog de groepskampeerterreinen aan de zuidkant van Zeewolde.
De Arbeidersgemeenschap der Woodbrookers wilde daar wel een vormingscentrum bouwen. Ze hadden ook bedacht:
“Nou, dit centrum is niet constant in gebruik. Het zou mooi zijn als daar ook kunstenaars zich zouden kunnen vestigen.”
Ook als het maar tijdelijk was, zouden de mensen die zo’n vormingscentrum bezochten kennis kunnen maken met kunst, en dat direct kunnen beleven. Het idee was dus om buiten dat vormingscentrum ook ateliers en woningen voor kunstenaars te creëren. Die gedachte is toen verder uitgebouwd en het idee is ontstaan om tussen die geplande locatie voor dat vormingscentrum en het centrum van Zeewolde een route te leggen. Die route moest dan diagonaal langs de route voor langzaam verkeer die aan de zuidkant van Zeewolde geprojecteerd was worden gelegd. Vervolgens zou hij langs de dijk terug naar het vormingscentrum lopen. Dan had je een route van pakweg zes, zeven kilometer, waaraan dan kunstwerken gecreëerd konden worden.
Nou, dat was in de ontwikkeling van Zeewolde natuurlijk een prachtig element. We waren natuurlijk volop bezig om huizen te bouwen, rioleringen aan te leggen, en wegen aan te leggen. Maar het was natuurlijk toch erg mooi als je ook op het gebied van de cultuurontwikkeling iets kon bieden. En men omarmde dus de gedachte om die kunstroute aan te leggen.