Redactie
Het was ook een unieke plek en dat is het nog meer geworden. In het begin was het niet zo’n unieke plek, want het was zo kaal, zo vlak. Toen ze het er ook over hadden om in te gaan planten dacht ik:
“Oh, dat wordt een opgesloten gebied”.
Je kon ver kijken, je kon alles op je af zien komen. Ik was er eerst best wel een beetje huiverig voor. Maar langzaam aan werd dat aangeplant en het kwam steeds dichter bij huis en dat had je helemaal niet in de gaten. Nee, dat ging zo geleidelijk.
Wij woonden tegenover het Bingelweggetje. We keken zo vanuit ons huis helemaal de Bingelweg af en die kwam weer uit op de Spiekweg. 's Avonds als je thuis zat, gewoon met de gordijnen open, zag mijn man wel eens een auto aankomen met lichten. Hij ging er dan achteraan want er was verder niemand. Er hoefde ook niemand te zijn in die polder te zijn, maar als er geploegd werd en werk werd gedaan op het land, lieten ze de machines staan en gingen ze met de auto naar huis. Er stonden ook van die olietanks en dat werd vaak gestolen. En ook gereedschap. Er stonden van die keten op wieltjes, daar zat gereedschap in en dat werd veel gestolen want er was verder niemand. Je zag er ook niemand. Maar als mijn man dan ’s avonds in het donker een auto zag, dan ging hij er achteraan. Hij heeft er heel wat gepakt!
Onze oudste dochter ging naar Nijkerk naar school, dus die ging ik iedere dag halen en brengen. Een ander brengt in een dorp zijn kind op de fiets naar school, maar ik deed het dus in de auto. Ja, en dan kwam je ook niemand tegen, je deed er precies dertien minuten over.
