Remco van Diepen
Dat deden we ook heel nauwgezet. Als er mensen voor een school solliciteerden, kwamen ze eerst op bezoek. En dan werd er ook een of ander inlichtingenformulier door collega’s ingevuld, of de sollicitant wel deugde. Dan gingen we ook op bezoek bij zo’n school. [...]
Op enig moment solliciteerde voor een school een jongeman die eigenlijk niet zo’n onaardige indruk maakte. Dus wij zeiden: “Laten we naar Eindhoven gaan en hem gaan bezoeken.” Nou, dat hebben we gedaan, ik moet zeggen: daar vielen de schellen ons van de ogen. Toen we de klas binnenkwamen, had hij op het bord - ik zal het nooit vergeten - alle namen gezet van de leden van het kabinet en de staatssecretarissen. Waarom? Dat kun je nagaan. Dus dacht ik al meteen: “Oh jee, dat wordt helemaal niets!” Maar we keken ook hoe de kinderen werkten, of de schriften er netjes uit zagen. Nou, dat was ook niet zo.
Vervolgens hebben we met zijn hoofd - dat was een vrouwelijk hoofd - gesproken. Toen hebben wij haar de vraag gesteld - ze dronk graag een glaasje sherry, vertelde ze - waarom zij in godsnaam zo’n goede aanbeveling had gemaakt. Ze dronk een glaasje sherry en na enig dralen kwam het eruit: ze wilde hem heel graag kwijt. Dat zal ik nooit vergeten. Die hebben we gelukkig niet aangenomen. Maar goed, op zich leerde je mensen zo wel kennen.