We zijn opgepakt in november 1944 met die grote razzia en naar Duitsland afgevoerd. 21 april zijn we bevrijd en 26 april zijn we gaan wandelen richting Nederland. 1 mei waren we weer in de polder en we hebben ik weet niet hoelang gelopen. We zijn op het laatst vanaf Wapserveen meegereden met een vrachtwagen van de Directie Wieringermeer. Toen we aankwamen en de technisch opzichter meneer Koster ons zag, kwam hij zo wat over zijn bureau heen. "Jongens wat gaan jullie doen, wat is de bedoeling, jullie kunnen niet naar Holland toe." De vesting Holland werd pas per 1 juni 1945 vrijgegeven. Hij zegt: "Je kunt naar kamp Zwartemeer." Daar waren we ook opgepakt.
"Ik denk dat de heer De Feyter blij is als hij jullie ziet."
De heer De Feyter was een opzichter, en die zat op een grote cultuurboerderij. We liepen die boerderij van achteren in, en er liep een jonge meid van een jaar of 18 à 19, die wij niet kenden. Zij was er in de oorlog gekomen. Ze liep met ons naar de keuken. "Is mevrouw De Feyter ook thuis?" Zij mocht naar binnen, en zei "Mevrouw De Feyter, hier zijn twee heren die vragen naar u." En die mevrouw komt naar de deur, doet de deur open en ze ziet ons en vloog ons om de hals of het onze moeder was.
"Jongens, jullie hier?"
In een tijd van tien minuten had zij het water te koken en had alle kleren die er nog waren opgezocht. En wij konden ons verschonen onder heet water. Een douche was er niet. Haar man zat al op de fiets, en hij haalde wat kleding voor ons, want wij liepen in vodden. Zo zijn wij ontvangen.