Redactie
Meester Beelen was zo’n fijne man, die is zijn tijd ver vooruit geweest. Wij waren voor hem mensenkinderen. Niet katholiek of hervormd of weet ik veel wat, wij waren mensenkinderen. Deze man heeft denk ik de hele christelijke leer goed begrepen.
Het was speelkwartier en die kerk stond op een terp. Dan had je zo’n plein beneden en daar vlak omheen een soort balustrade. Daar liep meester Beelen met juffrouw Van der Kolk dan zo te wandelen. Maar we hadden aan het eind van de gang, als je binnen kwam, het kolenhok en dan had je een toilet en een urinoir. Dat urinoir had niks te betekenen, want dat was gewoon een rode geverfde muur met een goot eronder en daar pieste je dan maar. Maar er zat ook een raampje boven. En toen sta ik daar te plassen en Bertus staat naast me: "Jan, kun je door ’t raampje pissen?" "O, ikke wel!" Doe ik dat, loopt meester Beelen er net, haha! Ik hád het niet meer! Hij stuift naar binnen en hij trapt me zo in het hok. En ik zag dat meester Beelen nog lachte ook. Dat vond ik zo prachtig hè. Ik vond het helemaal niet erg, ik heb gewoon in het hok gezeten. En toen zei hij: "Dat mag je nooit meer doen, Jan." Haha! Ik kreeg geen strafwerk, want dat gaf hij nooit.