Redactie
Hag: Ik zat bij IBM met promotiemogelijkheden die niet in Suriname te vinden waren. Ik was er nog een beetje twijfelachtig over, maar zij heeft redelijk een push gegeven in die richting.
Soegijem: Je was 38 en toen zei ik tegen hem:
“Als je iets wilt zoeken in het buitenland, dan moet je dat nu doen! Want als je ouder bent, dan lukt het niet.”
Hag: En dat is een goed advies gebleken. Dat was in 1978. We zaten hier met een Surinaams paspoort en ik was inmiddels in dienst getreden van een computerleverancier hier, een concurrent, Sperry Univac, maar met een Surinaams paspoort. Ik werkte in Amsterdam en moest iedere week bij de vreemdelingenpolitie afstempelen. En voor het buitenland moest ik steeds een visum aanvragen via Paramaribo. Dat werkte niet echt. Dus, na twee jaar … eigenlijk wilden we vanuit Nederland naar Canada vertrekken, maar….
Soegijem: Eigenlijk wilden we dat doen, maar de kinderen hadden het hier echt naar hun zin. Want toen we hier kwamen, werden ze heel goed opgevangen door de school, de klasgenoten, goed begeleid en ik eigenlijk ook. En toen hadden we zoiets van:
“Okay, waarom zouden we weer weggaan? Dan blijven we hier.”
En toen gingen we op zoek naar een huis.
Hag: Waarom kwamen we eigenlijk hier? Omdat je in Lelystad van de ene op de andere dag een sleutel kon krijgen van een huurhuis. Je kon een huis huren en de volgende week kon je erin. We zochten een omgeving waar je je niet binnen hoefde te knokken. We hadden drie kinderen. Als je in Staphorst zou komen te wonen, zou je acceptatieproblemen hebben. Hier niet. Iedereen was hier nieuw! En wat ik zei, het leek een beetje op Lelydorp, qua naam.