Redactie
In 1956 is Marokko onafhankelijk geworden en moesten de Fransen weg. Toen was ik achttien jaar. Er moesten scholen komen in mijn omgeving. We hadden geen scholen in de bergen. De regering heeft daar gewoon geprefabriceerde scholen neergezet, zodat kinderen snel naar school konden, maar ja, ze moesten ook onderwijzers hebben. De jongens in de steden wilden niet naar het platteland. Dat was veel te moeilijk voor ze, dat waren ze niet gewend. Het Ministerie van Onderwijs heeft ons toen gezegd: “Jullie moeten ons helpen!” Ik heb een lerarenopleiding moeten volgen. Dat was aan de ene kant voor mij prachtig, aan de andere kant had je het idee dat je verder wilde studeren en je had een ander plan in je hoofd. Maar in je achterhoofd vond je ook dat je moest helpen je land op te bouwen en je eigen volk moest helpen om vooruit te komen.
Toen heeft de inspectie van onze groep, de zeven eerste beste kinderen uitgekozen: “Jij, jij en jij, jullie gaan een lerarenopleiding volgen!” Heel raar, je bent nog een kind, je weet nog niets. Het idee van de bezetting was er nog: als iemand hoger is en je iets oplegt, dan moet je dat gewoon volgen. Je moet ‘ja’ zeggen of ‘ja’ knikken. Nou, je werkte en je leerde daarnaast. Dat was verschrikkelijk zwaar. Zo’n lerarenopleiding is heel zwaar: je moet alles leren om een klas te runnen, kinderen les te geven, op te voeden, alles hoort erbij en daarnaast moest je nog verder leren en jezelf ook verder ontwikkelen. Dat is heel zwaar. Twee hele zware jaren. Maar ik heb het gedaan.
[Ik deed de opleiding] gewoon daar in je eigen plaats. Je werkte daar en je leerde daarnaast. Ik kreeg er geen vrije tijd voor, nee, je deed je werk en leerde hoe je het overdag moest doen. En zo zijn we gelukkig geslaagd. Iedereen was tevreden: de Inspectie, de directie, de kinderen, de ouders, het ging hartstikke goed. Met plezier gedaan. Ik heb daar goede herinneringen aan.