Huite Huizinga (1918-2001)
In het najaar van 1943 werd mij gevraagd of ik ploegbaas zou willen worden. Ik heb dit aangenomen want ik beschouwde dit als promotie en dacht aan mijn toekomst. Wij gingen toen als een groep naar een ploegbazencursus. Van de groep van tien werden er twee uitgezocht die als ploegbaas werden aangesteld. Ik was een van die twee en kreeg als nummer b26.
Het was in het begin heel vreemd om als baas te fungeren. Je was bang dat je iets verkeerd zou doen en verlegen om met mensen om te gaan die ouder waren als ik. En de uitvoerder, mijn baas, was ook niet de gemakkelijkste. Na een tijdje werd ik overgeplaatst naar Emmeloord, weer bij de Heide Maatschappij en bij een uitvoerder waar ik helemaal niet mee op kon schieten. Intussen was ik wel zelfstandiger geworden en na een paar maanden moest ik weer naar Marknesse en kwam ik weer bij mijn oude baas. Hij kwam bij mij op het werk en wij waren aan het sloten graven. Hij had allerlei op- en aanmerkingen en niks was goed. Ik werd kwaad en gooide het werkboekje naar hem toe en zei:
"Je kunt mij naar de bliksem lopen. Ik ga terug naar de cultuur en wil weer paardeknecht worden."
Hij antwoordde:
"Mijnheer is zelfstandig geworden. Ik wou je alleen maar testen."
Later kon ik goed met hem werken, zelfs vriendschappelijk.
Als jonge ploegbaas werd je dikwijls ingezet waar onverwacht veel mensen in de polder kwamen die niet naar Duitsland wilden en hier een vrijstelling kregen. Zij kwamen als onderduikers in de polder. In de loop van 1944 werd ik ingezet bij de cultuur in de oogsttijd om de oogst binnen te halen. Bij de cultuur liep alles naar wens. Er waren soms wel kleine meningsverschillen. Tot 17 november 1944, toen de grote razzia kwam.