Willy van der Most
Het klinkt gek, maar mede dankzij corona waren mijn twee broers vrij, omdat ze niet naar hun werk konden. Mijn ene broer is leraar en de andere zit in de horeca. Dat was prettig, want zo konden we in korte tijd veel doen, hoewel het natuurlijk tegenzat waar we met de spullen van mijn moeder naartoe moesten. We hadden haar huurhuis al een maand extra aangehouden om onszelf wat rust te gunnen. Mijn broers zijn een goede steun geweest, maar ze wonen buiten Lelystad. Er waren genoeg mensen die riepen: "Als je moeder overlijdt' – dat zat er natuurlijk aan te komen – 'dan zijn we er voor je en gaan we je helpen." Maar door die corona durfde niemand dat. We hebben het voornamelijk met z’n drietjes moeten doen.
Ik ben toen ook wel weer aan het werk gegaan. Maar op een gegeven moment, in mei, juni, zag ik het even niet meer zitten. We zaten ook met het huis van mijn moeder dat opgeleverd moest worden. Dat ging door de corona ook heel moeizaam. Er waren geen kringloopwinkels open. Bij het grof vuil moest je drie uur wachten voordat je daar terecht kon, want iedereen ging op eens grof vuil wegbrengen. Dus dat duurde ook heel lang allemaal.
Het grappige is dat toen ik het interview voor Omroep Flevoland deed, ik in een flow zat van "we regelen dit en dat zo", ik zat daar ook echt in mijn kracht, weet je. En daarna, dan is het huis leeg en er zijn er vanwege de corona weinig mensen waar je echt fysiek op terug kunt vallen. Dan kom je wel in een gat terecht. Ik trok het even niet meer en ben de ziektewet ingegaan. Daar ben ik nu bijna weer uit.