Willy van der Most
Mirthe kwam weer in het ziekenhuis omdat ze aan het spugen was. Toen bleek dat bij haar bepaalde ontstekingswaarden heel hoog waren. Gelukkig mocht er toen wel bezoek komen. Mijn moeder, mijn zusje en mijn broertje hebben bij Mirthe geslapen, zodat Matthijs en ik thuis konden slapen en goed uit konden rusten.
Toen was er ook een zorgverlener die hier in huis wat klusjes deed. Wij hebben met haar ook even op deze afstand aan tafel gezeten en drie dagen later appte zij dat ze positief getest was op corona. Mirthe lag op dat moment nog in het ziekenhuis. De zorgverlener was de dag nadat ze hier aan tafel had gezeten ook even bij Mirthe in het ziekenhuis geweest en had haar even aangeraakt. Wij hebben het ziekenhuis gebeld en natuurlijk ging daar meteen alles op slot. Dat was voor ons heel, heel heftig. We moesten ook meteen in quarantaine.
Ik was op mijn werk toen ik hoorde dat de zorgverlener positief was getest. Dus ik ben naar mijn baas gelopen en heb gezegd: "Ik moet naar huis!" Thuis, bellen: "Mogen we naar het ziekenhuis. Mogen we bij ons kind zijn?"
"Nou, dat mag, maar één iemand. Zodra je binnenkomt mag je er niet meer uit, vanwege coronaquarantaine."
Ik moet eerlijk zeggen dat ik echt een paar dagen flink gehuild heb van angst, als wij of Mirthe maar niet ziek worden. Wij telden de dagen letterlijk af. Als één van ons ziek wordt, dan hebben wij een heel groot probleem. Want dan komt de zorg op één iemand terecht en niemand mag hier komen. Wij hadden ons al ingelezen dat je tussen dag vijf en zeven na een mogelijk contact met iemand klachten zou kunnen krijgen. Ik had toen gelukkig geen klachten. Daar was ik dus best blij mee. Dat gaf steeds meer een geruststellend gevoel. Maar ja, toen dacht ik, wéér mijn werk… ik vond dat heel heftig omdat mijn baas ook met zijn handen in het haar zat. Ik heb me heel erg schuldig gevoeld:
"Ik kan er niets aan doen, ik wil wel, maar ik mag niet. Wat moet ik dan?! En wat als…?”