Ik heb hooikoorts en ben chronisch verkouden. Als ik niets gegeten heb, dan hoest ik niet, maar op het moment dat ik iets gegeten heb, begin ik met hoesten. Weet je, één ding wat ik dan niet graag zou willen is dat ik thuis moet zitten omdat ik chronisch verkouden ben, en dat mijn collega’s lekker werken.
In het begin van de corona kreeg ik schuldgevoel:
“Waarom ben ik chronisch verkouden? Wat is dat eigenlijk?”
En toen werden de regels versoepeld en konden mensen met een chronische verkoudheid ook weer werken. Ik ga met de bus naar mijn werk in Zeewolde. Maar als je in de bus gaat hoesten, dan zie je de mensen naar je kijken. Tot nu toe kijken ze vreemd naar je, hoor. En je bent op het werk en je gaat met ouders praten. Nou, dan zitten we aan tafel om te eten, en ik weet dat als ik ga eten dan moet ik hoesten. En dan komt een ouder met een kind aan. Ja, ik hoest en zeg: "Ik heb geen corona!" En elke keer moet ik het weer herhalen:
"Ik ben chronisch verkouden. Ik ben getest."
Elke keer. Tot nu toe!