Redactie
Het was voor mij allemaal wel te doen. Je bent hier op de huisartsenpraktijk om vijf of zes uur klaar. Dan ben je voor de avondklok thuis. Voor de rest was het bijvoorbeeld met school allemaal online. Dat was voor mij wel goed te doen. Maar ik was een aantal keer boodschappen aan het doen. Dan heb je wel hele tijd een stress- of spanningsfactor in je achterhoofd. Een soort alarm, een belletje dat gaat rinkelen: “Hé, het is bijna tijd, de tijd dringt!” Dus dat heb ik wel ervaren. Het jaagt je op. Dat is wel wat ik heb ervaren.
Uiteraard heb ik verder niet veel van de avondklok meegekregen. Zoals ik al zei: alles was online en mijn werktijden waren prima te doen. Maar op momenten dat ik buiten was om boodschappen te doen, heb ik het wel gemerkt en dan kon ik me ook goed voorstellen hoe anderen zich voelden die in hun normale leven in hun vrije tijd wat meer momenten buiten waren, en nu ineens dit op hun dak kregen. [...]
Als je niet hecht aan dat soort activiteiten [buitenshuis] is het wel te doen. Dan is het echt wel te doen. Ik heb genoeg thuis te doen. Ik heb genoeg boeken te lezen en heb genoeg video’s die ik kan editen. Het is wel te doen. […]
Afgelopen week ben ik met mijn nichtje naar de bioscoop geweest, de eerste keer sinds corona begon tot nu. Het was de eerste keer sinds twee jaar dat ik naar de bioscoop ging. Maar vorige week ben ik dus gegaan en het was zo erg wennen! Het leek wel of ik daar voor het eerst kwam. Gedachten zoals: “Popcornbakken, hoe gaat dat ook al weer?” “We hebben gereserveerd dus maak je maar geen zorgen.”