Redactie
We hebben als gemeenschap gelijk gehandeld naar wat de overheid ons vroeg, van ons allen in heel Nederland eigenlijk. Dus thuisblijven en niet meer bijeen komen. We hebben gelijk daarnaar gehandeld. De moskee deed een oproep dat iedereen diende thuis te blijven. Er vonden geen bijeenkomsten meer plaats.
De (vrijdag)gebeden diende iedereen thuis te verrichten. Dan heb je natuurlijk de periode van de Ramadan, je hebt de Eid-ul-Fitr, ook wel bekend als het Suikerfeest, je hebt allerlei workshops, evenementen met studenten en vrouwen. Het zijn allemaal momenten van saamhorigheid, maar ook momenten van reflectie en dankbaarheid.
Dat was in eerste instantie wel heel erg wennen. Dat was echt wennen. Maar daarnaast waren we elkaar continu aan het motiveren:
“Blijf gebed doen, want na nare tijden komt altijd wel weer iets goeds. De periode waarin we nu zijn blijft niet hangen. Blijf dus gebed doen.”
Het Koranvers uit hoofdstuk 94 was onze leidraad “Voorwaar, gemak komt naast ongemak”, waarin wij onze rust hebben kunnen vinden. Dus we hebben echt continu gebed gedaan. En uiteraard doen we dat nu nog steeds.
We zien nu wel wat versoepelingen. Hier en daar wordt er een programma georganiseerd, uiteraard met anderhalve meter afstand en de bijbehorende maatregelen. Ik moet wel zeggen dat er slechts een paar programma’s hebben plaatsgevonden met de volledige handhaving van de maatregelen. Voor de rest is het wel dat men op het vrijdaggebed terecht kan, met een eigen gebedskleedje. Je krijgt een plekje toegewezen, gaat daar staan en kunt daar bidden. Maar de voorwassing die je moet doen voorafgaand aan het gebed, dien je thuis te doen. Je moet helemaal klaar zijn om je plekje toegewezen te krijgen waar je kunt bidden. Het is niet de bedoeling dat je de wassing en dergelijke zaken in de moskee verricht; dat wordt sterk afgeraden en niet toegestaan gezien de maatregelen.