Over een keileempad naar de film in Emmeloord

Er was nog geen weg tussen Urk en Emmeloord. En wij wisten wel dat er ’s avonds wat te doen was in die barakken. Dan gingen we, lopende, met allemaal jong volk, naar Emmeloord om wat film te kijken of het cabaret. […]. Toen was ik nog niet getrouwd. […]. Toen was er nog geen Klaas. Ja, [van Urk naar Emmeloord] dat was twaalf kilometer. […]. Ja, en dan was er nog geen weg. […]. Nou, er was een keileempad hè, waar je overheen ging. En dan had je daar slootjes. Daar zat je zelf planken overheen te leggen, want daar moest je ook overheen klauwen hè. Over die sloten moest je heen. […]. Nou, dat [in de sloot vallen] is ook wel gebeurd hè. […]. Ja, in ’t donker, want het werd ’s avonds opgevoerd. Maar als er een goed cabaret was, dan wisten we er wel mee om te gaan. Nou, en mijn broer, die was vier jaar jonger dan ik, en die wilde mee. Ik was dan met m’n vriendinnen, een stuk of tien vriendinnen, maar hij ging mee. Ja, die ging mee. Die was voor zulke dingen altijd in. Ja, en dan zeiden ze: "Wat moet jij altijd met je broertje mee?" Maar dan zei hij: "Ik zeg het tegen m’n moeder. Dan verklap ik het thuis, Ik moet mee."