Een Marokkaanse vrouw (4)

1 geïnteresseerde

Dit is een verhaal vanuit de Almosgroepen. Almos staat voor: Allochtone Moeders Op School. Het ALMOS-programma werd door de gemeente Lelystad gesubsidieerd en door het ROC uitgevoerd.

Zij is getrouwd met een Nederlandse man. Het begin van hun kennismaking was bijzonder. De vader van haar man was op vakantie in Marokko en leerde haar kennen. Hij vond haar heel bijzonder, mooi, maar ook lief.

Hij wilde haar wel als schoondochter. Hij maakte een foto van haar. Thuisgekomen liet hij die foto aan zijn zoon zien. Die zei: ”Ze ziet er leuk uit, maar voordat ik ga trouwen wil ik een meisje eerst goed leren kennen”. Daarna gebeurde er niets.

De vader nam weer het initiatief en schreef namens zijn zoon een brief waarin hij ook een foto mee stuurde. Het meisje las de brief en bekeek de foto. De man zag er goed uit, maar ze vond de inhoud van de brief wel overdreven.
“Ik hou van jou en ik wil met je trouwen”, dat vond ze te vlug. Ze stuurde een briefje terug.
Ik wil je eerst leren kennen voordat ik iets durf te beloven. De vader ging het jaar daarop weer naar Marokko. Hij zag haar weer en wilde haar nog steeds als schoondochter hebben.

Hij vroeg zijn zoon om op vakantie naar Marokko te gaan en zelf met het meisje kennis te maken. En ja hoor, een jaar later kwam zijn zoon met vakantie. En het wonder gebeurde, ze zagen elkaar en het was liefde op het eerste gezicht. Hij besloot islamiet te worden, want het geloof is voor haar heel belangrijk.

Zij had op school al Frans en Spaans geleerd, en kwam nu tot de ontdekking dat haar toekomstige echtgenoot die talen niet sprak. Daarom besloot ze Engels te leren. Ze wilde dat heel graag, omdat ze elkaar dan beter zouden kunnen begrijpen.

Het jaar daarna zijn ze getrouwd. Zij was toen 19 jaar. De eerste twee jaar spraken haar man en zij alleen Engels met elkaar. Toen zij wilde gaan werken lukte dat niet omdat ze geen Nederlandse sprak. En dus besloot ze om ook Nederlands te leren.

Nu spreekt zij de Nederlandse taal zo goed dat ze thuis alleen nog maar Nederlands spreken.
Zij geniet van het leren. Al eerder heeft ze ook Arabisch geleerd. Haar man en zij zijn nog steeds heel gelukkig met elkaar. Ze komt echt niets te kort.

Haar man zou wel Marokkaans willen leren, maar hij heeft zijn werk en ze hebben vier kinderen, dus de tijd ontbreekt gewoon om dan ook nog te studeren.
Jammer genoeg is haar schoonvader drie jaar geleden overleden. Zij vond hem een lieve, gevoelige man en mist hem. Gelukkig wonen haar twee zussen en broer in Nederland.

Haar oudste zus woont hier al sinds 1972 en heeft een zoon die ouder in dan zij.
Ze vindt het prettig om in Lelystad te wonen. De mensen zijn meestal vriendelijk. Er is veel ruimte en rust en de natuur is ook mooi.

Opgeschreven in 2006 in het kader van het project Het Verhaal van Lelystad i.s.m. de Flevomeerbibliotheek Lelystad.

Alle rechten voorbehouden