Bob Flobbe
Het is maart 1954 als een aantal van de tien gezinnen de wens uitspreken toch eens een echte dominee op zondag te hebben. Het IJsselmeer is weer bevaarbaar. Hervormd, gereformeerd en christelijk gereformeerd slaan de handen ineen. Mijn vader haalt ’s zondagmorgens de dominee van Harderwijk. In een zaaltje van de EHBO-post staan vijftien stoelen en een lessenaartje. Een orgel is er niet. Wel de piano van dokter Bekius. En, wat belangrijk is, Bekius kan noten lezen. “Dus” ook psalmnoten. Verder heeft hij niet zoveel met de kerk. Maar toch vieren deze mensen samen hun kerkdienst. Mijn moeder schreef hierover het volgende gedicht:
De eerste kerkdienst
1. ‘t Begon zo mooi, die stille zondagmorgen
jaren geleden, een en twintig maart.
Toen wij daar zaten, vreemd en wat onwennig,
afwachtend rond de lessenaar geschaard.2. ‘k Zal met mijn ganse hart Uw eer vermelden,
zo zongen wij, wat schuchter, uit ons doen.
we hadden heus dit lied wel meer gezongen
maar ‘t heeft me nooit zo diep ontroerd als toen.3. We groeiden uit, in kracht en ook in aantal,
er werd aan scheiding soms wel eens gedacht,
maar steeds weer werd, zij ‘t dan met veel gekibbel,
de vree hersteld en eenheid weer betracht.4. Totdat, na jaren samenwerking, werden
de moeilijkheden en verschillen groot.
De wensen liepen steeds meer uit elkander,
en eenheid werd niet meer gezien als nood.5. Nu is ‘t voorbij, die eertijds samen kerkten,
verkozen elk hun eigen weg en strijd....
we gingen nog welwillend uit elkander,
drie jaren is een hele tijd...6. Met weemoed denk ik aan die morgen...
de zee lag vlak, de zon scheen door het raam...
de stille kamer werd een kleine tempel,
waar veertien monden loofden Ene Naam!
Lelystad eiland, 21 maart 1954
L. Flobbe-Schouwstra, 1957