Redactie
We gingen gewoon weer aan het werk. Net voor Kerst kwam er een brief van de Rijksdienst; alle papieren zouden teruggestuurd worden en we zouden wat horen. We hadden al bezoek gehad thuis. Nou, ze hebben alles bekeken en indrukken opgedaan. Dat kan ik ook nog wel begrijpen. Ze hebben niet bij ons in de kasten gekeken wat er was, maar ze hebben toch wel goed rond gekeken. Of je wel capabel was, hè.
Het waren altijd mannen die kwamen kijken. Alleen bij de Stichting Huishoudelijke Voorlichting waren er vrouwen bij. Maar dat ging nog wel, in het voorhuis kwamen ze natuurlijk ook en ze waren wel getraind om te kijken, maar dat was niet zo onprettig.
Maar toen voor de Kerst, oh, ik vergeet het nooit weer, het was tien voor tien en om tien uur dronken we altijd koffie. Toen kwam de post aan de deur, heel het pakket. Ik dacht:
“Mooi, onze papieren komen terug, het is klaar met die polder.”
Ik scheurde hem toch open. Om tien uur dronken we koffie, en daar zie ik: “Gefeliciteerd.” Ik denk: ”Nee, nee, nee”. Ik ging niet naar achteren. Ik wilde dat Henk eerst zou binnenkomen; ik wilde dit eerst met hem verwerken want anders was zijn vader er ook bij. En toen stond het er. Ja, en dan zeg je geen nee, hè.
Dus dan gaat alles in werking. Voorlichting en alles. Ik weet nog wel dat het emotioneel was. Er stond ook gelijk iemand van de Agrico op de stoep, misschien om half elf, kwart voor elf. Het was iemand met een taart. “Gefeliciteerd!” “Gefeliciteerd? Zover ben ik nog niet.” Je wereld staat helemaal op zijn kop. Het is dan van:
“Oh, hoe doen we dat en wat doen we met heen en weer rijden?”
Er was ook niks te zien hè. Alleen maar een kavel en wind en de vlakte. Dat was alles. Er woonde nog niemand aan de weg. Het was een doodlopende weg waar we aan kwamen.
