Redactie
Tot op de dag van heden werkt het elke keer zo: het Rijk heeft geld voor wegen. OK, dan worden die dingen aangelegd die met de minste weerstand kunnen worden aangelegd. Daarom zijn heel Friesland en Groningen vergeven van de wegen. Nu is er weer discussie over de A30, die is aangelegd tussen de A1 en de A12, tussen Ede en Barneveld. Die weg moet worden doorgetrokken via Nijkerk, en dan via Zuidelijk Flevoland. Dan roep ik:
"Je kunt die weg wel doortrekken, maar wat schiet je ermee op, want je komt hier [in Almere] in hetzelfde probleem terecht. Want je moet weer over die Hollandse Brug weer terug. Blijf dus maar over die A1 rijden”.
In de praktijk werkt het dus niet zo. Aan de ene kant heb je een machine die werk nodig heeft, namelijk Rijkswaterstaat. Er is een machine, zijnde het Nederlandse parlement, die zorgt dat er geld voor wegen op de begroting staat. En dan worden altijd die wegen aangelegd die met de minste problemen kunnen worden aangelegd, en die zijn dus nooit in het westen. Want daar is altijd geouwehoer en discussie over die wegen. En dat is nu ook weer zo.
Waar het in die wegenstructuur nu al dertig jaar over gaat, dat is de vraag: er moet een tweede verbinding komen met Amsterdam, met Schiphol, met het westen van het land. Dan kan je zeggen: "Ik maak deze verbinding langs het Naardermeer”. Je kunt zeggen: "Ik ga dwars door het IJmeer”. Of je kunt zeggen: "Ik ga door Waterland”. Tegen die eerste optie verzet Natuurmonumenten zich met succes al heel lang. Hier [IJmeerverbinding] beginnen ze langzamerhand bij te draaien en het gevoel te krijgen dat ze het toch maar moeten doen. En een weg door Waterland, daar heeft deze hele groep zich altijd tegen verzet. Dat is begrijpelijk, want van elk van deze opties kun je op zichzelf beschouwd zeggen: “Moeten we dat wel doen?” Maar vanuit een andere schaal geredeneerd moet je zeggen:
“Een van de drie moet het worden”.
En die discussie wordt nooit gevoerd.