Redactie
Het had weinig gescheeld of we waren ook nog naar Canada gegaan. In de jaren 1951, 1952 gingen er al een hoop pioniers naar Canada. Die zeiden:
"Er zijn 600 boerderijen beschikbaar en er zijn 3.000 pioniers, ik ga weg."
[...] Wij woonden in de Zeebiesstraat en daar lagen nog woonarken. Daar kwam een jong stel met een woonark, maar die kwamen in die vlakte. Ik belde aan, maakte een praatje en bij toeval was het een oude jeugdkameraad uit mijn schooltijd, toen ik tien jaar was. En toevallig was het ook dezelfde persoon waarmee ik in Den Haag bij de cavalerie in dienst was. Ik zei: "Jaap, wat doe jij hier?" "Goh, Jan, woon jij hier?" Dat was het eerste contact. Zo hebben we die mensen de weg gewezen, hoe het allemaal reilde en zeilde hier.
Op een gegeven moment bleek bij het inschrijven dat hij geen boer kon worden, want hij had geen rooie cent. Hij kwam uit dezelfde streek als ik. Zijn broers, hijzelf en zijn vader zaten allemaal bij de ondergrondse. Zijn vader is gefusilleerd. [...] Hij heeft een broer verloren en hij is gevlucht. Zodoende was hij berooid en kwam hij niet in aanmerking voor een boerderij. Hij zei: "Ik ga naar Canada." Toen heeft hij ons proberen over te halen mee te gaan. Mij vrouw is ook zo. "Ik ga mee," zei ze, alhoewel ze uit de Achterhoek komt, een gemoedelijke streek. Ik zei: "Doen we." Het was bijna klaar, maar ik zei:
"Onder één voorwaarde, ik heb nog een paar ouders in de Wieringermeer wonen. Ik ga eerst overleggen met mijn vader en moeder."
Zij zeiden:
"Jij hebt toekomst in de Noordoostpolder. Je kunt daar ook wat krijgen. Doe het niet."
Toen luisterden we naar onze ouders. Die raad hebben we opgevolgd. Nu moeten de ouders luisteren naar kinderen. Dat is het verschil van generatie.