Redactie
Voor ons polderjongens, die langzamerhand vertrouwd zijn geraakt met een niet aflatende stroom van kritiek op ons werk, is het een ongewone gewaarwording om voor datzelfde werk een prijs in ontvangst te mogen nemen. Ik spreek hier uitdrukkelijk over ‘ons’, omdat ik hier slechts sta als vertolker van de gevoelens en overwegingen van de velen die bij het Zuiderzeeproject waren en zijn betrokken.
Bij deze kritiek is het een voorwaarde van zelfbehoud om te stellen dat goede wijn geen krans behoeft en dat pas latere generaties de waarden van dit werk zullen onderkennen. Een zeker geloof in eigen kunnen is daarbij een eerste vereiste, om niet voortdurend van de wijs te worden gebracht, met daarbij tevens het besef, dat we het ook niet anders zouden kunnen, hoe de waardering ook uitvalt.
Hier zou ik de woorden kunnen aanhalen van ir. P. Verhagen bij een inleiding voor de 18e Monumentendag in 1942, luidend:
‘Als U aan een monument de eis stelt van de door de tijd als zodanig te zijn erkend, dan hoort de N.O. Polder hier niet thuis en zelfs de Wieringermeer nog niet; dan zouden we de Beemster moeten nemen of de Schermer, als voorbeeld van een polderlandschapsmonument. Als U de tijds-eis kunt verwaarlozen en vervangen door Uw verbeeldingskracht, dan zijn de Zuiderzeepolders zeker monumenten, niet alleen van waterbouwkunde of agrarische bedrijfstechniek, maar ook van grootscheeps opgebouwde complete milieus: landschappen.’
Maar vandaag, dames en heren, mag ik toegeven dat het de vele medewerkers die bij de richting van het landschap van de IJsselmeerpolders zijn betrokken een gevoel van voldoening geeft, dat Uw stichting hiervoor de prijs van het jaar 1979 heeft toegekend.