Redactie
Ik ben in 1948 bij de Dienst der Zuiderzeewerken gekomen. In 1954 werd ik belast met de dijkbouw rond Lelystad Haven. Toen in 1956 de Knardijk werd gesloten, vroeg mijn baas of ik zin had om in Lelystad Haven te werken en te wonen. Ik moest even met mijn vrouw overleggen en die zei: "Ja, dat vind ik best, als ik een goed huis krijg in Lelystad Haven." "Nou," zei mijn baas, "dat bouwen we dan." En zo is er een huisje gebouwd en zijn er in 1956 naar toegegaan.
We troffen op Lelystad Haven 24 à 25 gezinnen aan. De mannen waren betrokken bij de dijkaanleg of bij bouw van het gemaal Wortman. Het waren praktisch allemaal ambtenaren en ze hadden een gezin met kinderen. Er zijn in die tijd ook verscheidene kinderen geboren. We werden bevoorraad door een boot, de ‘Dr. C. Lely’, die voer van Knarhaven naar Lelystad Haven. Dan kwamen ook de boodschappen mee. Je kon van te voren bij kapitein Flobbe een boodschappenbriefje inleveren en nam die mee naar Harderwijk. Hij leverde de boodschappen af in de kantine en daar kon je ze ophalen. Zo ging dat.
We werden gemakkelijk in de gemeenschap opgenomen. Ik had één stelregel: ik praatte onder het werk nooit over dingen buiten het werk, verenigingen en dergelijke meer, en ’s avonds na het werk praatte ik nooit over het werk! Nou ja, nooit. Op het Werkeiland woonden toen drie collega’s: Jan Dijkstra, Dolf van Nispen en Ut van Beek. Nou, wij kwamen wel eens bij elkaar en dat ontaardde altijd in baggeren. We konden met iedereen goed opschieten. Het was heel gemakkelijk heel gemoedelijk.
De vrouw van een technisch ambtenaar was in verwachting en iedereen op het Werkeiland wist dat natuurlijk. Hij belt aan en zegt: "Goedenavond!" Mijn vrouw doet open en vraagt: "Kan ik je feliciteren?" "Nee," zegt hij, "ik kom even zeggen dat er nog niets is." Dat vergeet ik nooit meer. Die jongen loopt hier nog door Lelystad Haven en als ik hem tegen kom, dan denk ik daar nog aan. Ik zal geen namen noemen.
