Redactie
Als je bijvoorbeeld naar Lelystad kijkt – ik ken niet iedereen meer uit de Marokkaanse gemeenschap, dat was twintig jaar geleden anders – maar er zijn maar een paar jongens die het hebben gered. De rest heeft niets gedaan, niet met een opleiding, niet met werk. Maar meiden … als meiden de kans krijgen om gewoon naar school te gaan met de nadruk op ‘gewoon’, dan redden ze het en dan gaan ze echt heel ver! Wij hebben bijvoorbeeld hier in Lelystad een Marokkaanse psychologe, misschien is zij inmiddels psychiater! En zo zijn er nog een paar meiden. Als ze de kans krijgen om hun school te volgen, te studeren, dan gaan ze behoorlijk ver.
Waar heeft dat mee te maken? Wanneer zij vanuit huis een stukje vrijheid, een stukje vertrouwen krijgen en ze mogen studeren, dan gaan ze er ook voor. Bij de jongens werkt het anders. Als hij dertien is, dan mag hij ook om twaalf uur thuis komen, terwijl de meiden veel korter worden gehouden, en waardoor jongens met andere zaken in aanraking komen. Zij kunnen die zogenaamde vrijheid niet hanteren, waardoor studie en dat soort zaken op de achtergrond raken. Die meiden krijgen de vrijheid door te gaan studeren. Het werkt naar twee kanten toe. Zij moeten eerst de kans krijgen om te laten zien dat ze kunnen studeren. Meestal is het tot aan middelbaar onderwijs goed voor meiden, maar doordat ze op school hun best doen krijgen ze ook thuis meer vrijheden. Dat werkt op die manier naar twee kanten toe.