Redactie
Er waren tientallen boerderijen die door de indrogende gronden waren aangetast. Er waren stallen bij die helemaal verzakt waren, de ramen sprongen er uit, stallen waren onbruikbaar geworden. Nou, en waar komt dat door? Dat kwam door de aanzuigende werking van het nieuwe land op het oude land. We hadden een ingenieur, Smits, en hij zei:
"Als ik op het oude land een potje rooie inkt in de grond doe, dan heeft die zuiging zo’n kracht dat die rooie vloeistof later in de polder weer boven komt."
Dat beweerde die. En dat is denk ik ook wel zo hoor! […]
Al die boerderijen die schade en last hadden, die moesten wij opknappen. Draineren en infiltreren, alles hebben we daar moeten doen, buizen leggen, oh, schepen vol! Dat hebben we moeten doen op het oude land. En dat liep van Lemmer tot voorbij Blokzijl. Moet je nagaan, al die gebieden hebben wij opgeknapt. […] Toen kregen we een driemanschap, drie heren uit Leeuwarden. […] Die gingen elke boerderij af om de schade te bepalen in ’t oude land. […] Dan keken ze naar de funderingen of die verzakt waren. Hoe het met de stal was en de ramen was. Zo gingen ze alles vaststellen en de schade berekenen. Jij rekent het uit, ik reken het uit en u rekent het uit, elk een verschillend bedrag en dan gingen ze om de tafel totdat ze tot één bedrag kwamen en dat werd dan uitgekeerd, vergoed voor iedereen. […]
Toen heeft W.H. Sieben gezegd:
"Dit gebeurt ons niet weer! We leggen een randmeer aan bij de nieuwe polder, zodat dat niet meer kan gebeuren."
Nou, het is gebeurd, een groot randmeer. Dat was de aanleiding, dat daar de boel fout liep, daarom hebben ze daar [bij Oostelijk Flevoland] een randmeer gemaakt. […] Anders zou de hele Veluwe verdroogd zijn. Al die zandboerderijen en bedrijven zouden verdroogd zijn. Ja, dat was een goede ingreep van Sieben hoor!
