Redactie
Ik had twee dijken, op 300 meter afstand van elkaar. Ik had een dijk links, zo over de kavel heen. Hier vlak achter de boerderij aan de andere kant van de kavel, had ik ook een dijk. En die liep niet zuiver recht over de kavel, die ging kronkelend zo naar de buurman weer. […]. De hele omgeving van die Noordpunt van Schokland van vroeger, waar al die boeren op zaten, die zijn allemaal overnieuw geëgaliseerd. Helemaal vlak gemaakt. Gast, hoe of dat kwam, die had een stuk, daar zaten helemaal geen dijken op. Die zat korter bij Schokland. Dus het kan wel wezen dat ze de eerste tijd dat het wier allemaal tegen Schokland aan kwam, dat ze er toen niks aan gedaan hebben. Maar toen het er eenmaal was, hebben ze dat ingedijkt.
Ik denk, ja, dat eerste dijkje ligt bij mij op de kavel, maar d’r zat ook nog een tweede dijk. Maar toen was het over. Maar nu zie je er hoegenaamd niks meer van. Nou ja, het is weggegraven en geëgaliseerd. En nu is het mooi, een hoog humusgehalte zit er in de grond. Het enige nadeel is, wat Coby net ook zei, als je spoot tegen het onkruid, dan zetten die bestrijdingsmiddelen d’r eigen vast aan het veen en de plantjes gingen niet dood. . Dus dat was hier wel een probleem ja. Later zijn er andere middelen gekomen en spoten we bijvoorbeeld een heel lage dosering vijf keer. En in het begin spoten we dan maar één keer. Maar omdat je het trapsgewijze deed, werd het wel minder. Dat hebben we vaak gezegd, want het is ideale grond voor gras. […].
Ja, die [veebedrijven] zijn hier ook van lieverlee gekomen. Er waren aan de Enskant, twee, drie veebedrijven. Maar nou, tot hier aan toe, tot die kavel aan toe, is het ook allemaal veebedrijf geworden. Die wisten dat het gras hier aan de Vliegtuigweg zo geweldig groeide, dus die wilden hier wel zitten.
Bron: Landschapsbeheer Flevoland. Interview met mevrouw Coby Bulk-Oosting (aangevuld door haar man Chris Bulk) door Willy Heukers-ten Bosch, maart 2012.
