Redactie
Ik heb zelf twee tieners. De ene gaat wel uit. Dat kun je niet tegenhouden, ze zijn jong, ze willen naar buiten. Dus ze gaan bij elkaar chillen. Dat gebeurt gewoon. Dat gebeurt in elke laag, VMBO of HBO, ze doen het allemaal. Ik heb daar met mijn dochter die in Amsterdam woont discussies over gehad. Een paar weken geleden heb ik een zware operatie gehad. Toen dacht ik ook:
"Nu kom je uit Amsterdam naar mij toe in Zeewolde. Ik weet wel dat ik safe zit, maar ik weet niet wat jij vorig weekend hebt uitgespookt. Ik wil dat je sowieso die corona-app downloadt, zet hem aan zodat je melding krijgt."
Maar ja, het is je kind. Ze komt binnen en dan kan ik niet zeggen:
"Afstand! We raken elkaar niet aan."
Je geeft haar toch een knuffel. Dan denk ik: "Jammer." Als ik ziek word en ik ga dood, dan is het einde verhaal of niet? Dat is het risico dat ieder mens voor zichzelf moet afwegen: doe ik het wel of doe ik het niet?
Kijk, ik ben op een bepaalde leeftijd en ik heb een schitterend mooi leven achter de rug. Ik ga toch een keer dood, of dat nu vandaag of morgen is, onder de trein of door de corona, ik ben niet bang voor de dood. Ik zie de dood niet als iets waar ik angstig voor moet zijn. Ik ben wel bang voor pijn en een lijdensweg. Maar ja, we zitten in het rijkste land ter wereld; een spuitje en finito! Ik heb een euthanasieverklaring en alles getekend en wordt in slaap gebracht. En als ik er niet meer uitkom, dan is dat jammer. Ik heb alles bij de notaris geregeld.