Redactie
De allereerste reportage ontstond toen ik in 1964 in een lokale krant las over een wielrenner uit Nederland die in de Ronde van Polen van iemand een briefje had gekregen en dat naar de familie had gebracht, de familie Grapendaal in Beverwijk. Je kon achter het IJzeren Gordijn bijna geen contacten krijgen. Die Nederlandse wielrenner [Wim Breeuwer] had dat briefje gekregen van een vrouw, Grietje Widurski, maar die heette vroeger Grapendaal, en hij moest dat briefje naar de ouders in Beverwijk brengen. Die vrouw bleek twintig jaar geen contact te hebben gehad met haar ouders. Ze had in de tussentijd zeven kinderen gekregen en woonde in Polen.
Ik heb de familie Grapendaal benaderd en gevraagd of ze er heen gingen. En dat deden ze. Toen ben ik mijn oude Fiat 500 samen met een vriend helemaal naar Polen gereden. Die mensen gingen naar die dochter in Slupsk…. Ze kwamen aan op het station en ik foto’s maken van die vrouw die haar dochter twintig jaar niet gezien had. Nou, dat was echt ontroerend. Levensgevaarlijk daar in Polen natuurlijk. Mensen kwamen naar me toe om te vragen wat ik daar allemaal deed. Mensen met wapens, dan werd je meteen aangehouden en zonder pardon in de cel gezet. Maar het is allemaal goed gegaan. Ik ben toen naar die mensen thuis gegaan. Die hadden een boerderijtje, een oude gammele woning, geen geld. Maar ik had mijn dollars meegenomen, een dollar was daar tien keer zoveel waard. Die mensen maakte hun eigen wodka. Die was zo sterk dat één druppel was ben je al weg. En eten! Het was fantastisch, echt! Ik heb daar een fantastische rapportage gemaakt, de ouders, de mensen bij elkaar. Prima! …
Ik ben daarna weer teruggegaan naar Nederland, maar ben [eerst] naar mijn neef [in Berlijn] gegaan. Die heeft alles ontwikkeld en doorgestuurd naar de Duitse bladen. Van de Illustrierte kreeg ik daarvoor twee-, drieduizend mark en de Bild-Zeitung. Toen ben ik teruggegaan naar Nederland en heb de serie aan De Telegraaf verkocht. Het verscheen drie dagen achter elkaar lang, dat was mijn allereerste grote reportage met foto’s voor De Telegraaf. Een bekende verslaggever maakte het verhaal erbij. Ik had drie dagenlang een reportage in De Telegraaf. Ik kreeg daar niet zoveel voor betaald, maar dat vond ik niet zo erg. Maar dat het in de krant stond, dat vond ik prachtig!