Redactie
Dus hij [beheerder insecticiden] ging weg van de magazijnen en toen zei hij tegen mij: "Heb jij nog belangstelling voor die luchtbuks?" `"Ja, ik wel," zei ik toen, want ik zag die ratten wel lopen. De ratten staken soms over van de schuur waar de zakken met graan lagen op van die pallets naar het water. Onder die pallets zat zoveel ruimte, daar leefden die ratten. Ze vraten zich dus in die zakken, zakken gingen kapot en zo. Maar dan staken ze af en toe over naar het water, waar de planken lagen, een vlonder waar de schepen voor konden afmeren hè. Dus daar werd het graan afgevoerd naar de schepen toe en dat viel op de planken, door de planken ook, daar zaten spleten tussen, in het water en zo.
Dus die ratten hadden daar een leven als een vorst. Die bewogen zich tussen de schuur en de schepen. En dan, als ik mijn raam open deed van het kantoortje waar ik zat, dan kon ik die ratten heel goed zien oversteken. Dus ik laadde mijn buks, ik zette hem daar neer. En als ik zo aan mijn werk was en ik keek een keer op en ik zag daar een rat oversteken, pakte ik mijn buks zo achter m’n stoel vandaan, ik stak hem uit het raam en ik schoot… op die rat. Ik legde die rat dus gewoon om.
