Willy van der Most
Ik belde de mevrouw van 95 in het verpleeghuis van de week nog op en zij zegt:
“Ik ben niet eenzaam, maar ik ben wel alleen.”
Bezoek is nog heel minimaal, want er is corona geweest. Inmiddels is er geen corona meer, maar je mag maximaal een half uurtje per dag bij iemand komen. Als pastor leef ik een beetje boven de wet. Dan kom je wel binnen, maar ik behoor ook tot de risicogroep. Dus vorige week vroeg die vrouw van 95 mij: “Wanneer kom je nou?” Ik vraag: “Hoe is het dan bij jullie?”
“Er is wel corona, maar ik heb niets. Je mag best komen, hoor!”
Ik zeg: “Ja, vind je het ook goed als ik het via de telefoon doe?” Ja, dat was ook wel goed. “Als je maar belt.” Dat vind ik ook heel verdrietig, want dat past niet bij mij. Ik ga het liefst bij mensen op bezoek, zodat ze hun verhaal kwijt kunnen, dat ik er kan zijn, mijn gebed kan uitspreken of in ieder geval een hand op de schouder kan leggen. Dat kan allemaal niet meer. Daar moet je gewoon mee dealen. Ik vind het heel lastig. Ik mag het verpleeghuis wel in, maar toch neem ik mezelf wel mee en dan denk ik:
"Ja, als het niet hoeft of niet moet, dan ga ik liever niet."
En dat blijft je achtervolgen en dat denk ik wel eens: "Die rotcorona!"