Remco van Diepen
In Maassluis was ik directeur van een school. En die school werkte met boeken van het IVIO. Dat is ooit opgericht door Philip Kohnstamm, en richtte zich op mensen die niet zoveel onderwijskansen hadden gekregen. Dat instituut had ik al eens leren kennen in een eerder onderwijstype. Ik werkte daar in Maassluis, en ik vond die boeken zo ouderwets. Uit het nieuwe land kwamen ouderwetse boeken. Toen heb ik een brief geschreven aan de directeur van IVIO. Hij nodigde me uit en een half jaar later was ik directeur van IVIO. Zo ging dat. [...]
Ik ben twintig jaar directeur geweest. IVIO is een bedrijf, er is geen subsidie of zo, maar er is ook geen winstdoelstelling. Het is een mooie in between-organisatie. Het is een organisatie met een gezicht naar de samenleving toe. Alleen: wonderlijk genoeg deden ze in Flevoland zelf niets. Ze werkten in alle provincies van Nederland - en ook in alle landen van de wereld, trouwens - maar niet in Flevoland. Dat heb ik willen veranderen. [...]
Ik weet nog goed, de eerste pauze die ik hier had op mijn eerste werkdag (het was trouwens ook de laatste pauze die ik hier ooit gekregen heb). Ik ging het centrum in. Bij de toenmalige Agora was er een carillon, en dat speelde. Ik ging op een muurtje zitten, en dacht:
“Dit is een heel onwezenlijke situatie. Ik ben hier op grond die er niet is. Het is ontstolen aan het water. Het is heel onwerkelijk.”
En ik dacht gelijktijdig:
“Nu moet je wel een besluit nemen. Ben je hier gekomen om te blijven of ben je hier gekomen om weg te gaan?”
Dat is een essentieel besluit. Ik heb ervoor gekozen te blijven. En als je besluit te blijven, dan bekeer je je ook eigenlijk tot het nieuwe land, om het maar zo te zeggen. Dus dan ga je niet klagen over het ontbreken van scheefgezakte geveltjes - trouwens, wij zakken in zijn geheel scheef - maar je stelt je open, ook voor het jonge verenigingsleven. Ook voor de Stichting Orgelcultuur, bijvoorbeeld. Dus ik heb toen besloten Flevolander te worden. Dat is een besluit; je besluit Flevolander te worden. Dat gaat niet geleidelijk, dat is een besluit. En dat besluit woekert nog in mij voort