Redactie
Ik ben naar Woningbouwvereniging Lelystad gestapt en ik kreeg binnen zes weken een woning! Ik vertel het altijd: zo gemakkelijk ging het toen in Lelystad. Ja, en ik ben niet meer weggegaan. Nee, het was toen echt heel gemakkelijk om aan een woning te komen. Ik heb me laten inschrijven en ik had een woning! Mijn zus woonde hier en ik was constant hier in Lelystad, omdat ik eigenlijk die rust voelde. Mijn zus heeft het ook gedaan, vanwege haar kinderen. Ze had hier een eengezinswoning en de kinderen konden gewoon vrij buiten spelen. Het was niet zoals in Amsterdam. Ik kom ook hier met mijn kinderen - ik had nog één dochter – in Lelystad en je voelde gewoon vrij, die rust. Ik had toentertijd ook het idee – tot nu toe nog – het beeld van Coronie, waar ik geboren ben. Die rust had ik hier, maar tegenwoordig wordt het weer te druk, ja, met al dat bouwen en alles hier. Ik heb het zien groeien.
Ik kreeg in 1982 een woning in de Oostzeestraat. Dat hadden ze net gebouwd. Ik ben nu al dertig jaar in Lelystad. De Voorstraat bestond toen helemaal niet. Ik weet nog dat ze een voorbeeld hadden van hoe ze de Voorstraat wilden hebben. Daar was alleen nog maar boerenland. Het heet nu ook Landerijen. Het gezondheidscentrum stond er nog niet. Toen wij hier kwamen wonen stond er een kleine groene keet. … Een nog mooier verhaal: toen ik in Oostzeestraat woonde gingen ze in de Grevelingenstraat en Krammerstraat nieuwe woningen bouwen.
Ik had drie kinderen: Ryan, Rachel en Chequita, drie kinderen. Ik had daar in de Oostzeestraat een woning met drie kamers. Ik loop daar met een kennis die daar ook in de buurt woonde, rondjes en ik zie de woning. Ik zeg:
“Ik ga me inschrijven voor deze woning. Ik wil deze!”
En ik kreeg hem ook! Zo gemakkelijk ging dat. Ik kreeg dezelfde woning die ik had aangevraagd. Zo gemakkelijk ging dat. En nu moet je drie jaar wachten voor een woning.