Redactie
Over een paar maanden is het 18 jaar geleden dat we besloten in Lelystad te gaan wonen. De reacties logen er niet om. “Lelystad! Gaan jullie daar wonen?” Mijn dochter keek me aan of ik van plan was naar een harem in Egypte te vertrekken. “Zijn jullie wel goed bij je hoofd?” De blik van mijn andere dochter zegt: ik twijfel aan je verstand! Meewarig keken de vrienden en bekenden ons aan. Hoe kwamen we erop, verstandsverbijstering misschien? Wie ging er nou in Lelystad wonen? En wij, heel dom, gingen ons verdedigen.
Maar eerlijk gezegd die vooroordelen, daar hadden wij ook mee rondgelopen. Je kreeg alleen maar negatief nieuws te horen; alsof er achter iedere boom een crimineel stond, en er geen huis was waar nog nooit was ingebroken! Een uit de klei getrokken plek waar vreemd volk woonde, geen goed volk! En daar zouden wij gaan wonen?
De reden dat we ertoe besloten was een uiterst banale. We zochten na de verkoop van ons huis een huurwoning. Mooi, groot, gunstige ligging, dicht bij allerhande voorzieningen. U weet wel, met je neus in de Kalverstraat en je achterwerk in de bossen. Een schaap met vijf poten dus. Bovendien mocht het niet te ver van Amsterdam zijn, want hoewel we de laatste jaren in de Haarlemmermeerpolder hadden gewoond, van huis uit zijn we geboren Amsterdammers; onze familie woont daar nog steeds.
Dat we toch naar Lelystad gingen was omdat we ten eerste vonden dat we oordeelden terwijl we er nog nooit geweest waren. Zijn er in iedere stad geen minder goed bekend staande woonwijken? Daar waren we op onze zoektocht naar een betaalbare woning wel achter gekomen. Ten tweede, we kregen een flat aangeboden in een wooncomplex voor 55-plussers, en die flat was het bijna helemaal! De knoop werd doorgehakt, we waren inwoners van Lelystad geworden! We kenden niemand en wisten van niets.
Een plattegrond was gauw gekocht en wat een informatie haalden we uit de Flevopost, hulde! Want hoe bouw je beter vriendschappen op dan op clubs en/of cursussen te gaan. Wat een aanbod! We kozen datgene uit waar onze belangstelling naar uitging. Soms samen, vaak ieder apart. Zo hebben we in de loop van de jaren heel fijne mensen leren kennen waaruit ook echte vriendschappen zijn ontstaan. We zijn Lelystad gaan waarderen, het vele groen en de mooie plekjes. Natuurlijk zijn er ook minpunten, maar waar niet? We hebben in het oude Agoratheater prachtige voorstellingen gezien. Aan het nieuwe zullen we toch echt nog moeten wennen. Die kleur!? Maar misschien ligt dat aan onze leeftijd, we zijn er intussen niet jonger op geworden. We verbazen ons nog regelmatig dat we wonen op een plek waar vroeger de Zuiderzee was en nog veel vroeger weer land. Wonderbaarlijke hoogstandjes van de natuur en menselijk vernuft.
Toen we hier kwamen wonen hadden we aan beide kanten een oude dame wonen die net als wij uit Amsterdam kwam, zoiets schept een band. Wanneer er een probleem was, met elektriciteit, de wasmachine of de TV, ging bij ons de bel. Tja, een handige buurman is nooit weg. Hij deed het met liefde. Ze waren vrolijk en prettig gezelschap wanneer we zo af en toe een kopje koffie bij elkaar dronken.
In mijn familie sta ik bekend als de allerbeste bruinebonensoepmaakster en die maakte ik dan ook regelmatig. En wat doe je dan, je vraagt aan de buurvrouw, van wie je weet dat die alleen is, of ze een maaltje wil hebben. Ik zie nog hun blije gezichten wanneer ik binnenkwam. Alleen al bij de geur begonnen ze te likkebaarden.
Op hun beurt verwenden ze ons wanneer we op vakantie waren. Ze gaven niet alleen de planten water en leegden de brievenbus: er stond altijd een prachtig boeket bloemen, welkom thuis! Het zijn kleine simpele dingen maar ze hebben ons de eerste jaren hier prettig doen voelen. Helaas hebben we van beiden afscheid moeten nemen. Er zijn inmiddels al tweemaal nieuwe buren gekomen en zelfs voorstellen is er niet meer bij! Jammer; niet dat we mensen zijn die houden van in en uit lopen, maar een klein beetje vriendelijkheid is toch niet teveel gevraagd? Het is wat killer geworden. Een teken des tijds? Dat staat los van waar je woont. Wij zijn blij dat we in Lelystad wonen, we voelen ons helemaal ingeburgerd. En wanneer ik nu eens ergens ben en er komt iemand naar me toe met de vraag:
“Jullie wonen in Lelystad hoe, hoe bevalt dat nou?”, dan antwoord ik: “Prima”.
Opgeschreven in 2006 in het kader van het project Het Verhaal van Lelystad i.s.m. de Flevomeerbibliotheek Lelystad.
