Nomen Nescio
Willen ze je hiervoor voor het gerecht slepen? Weinig kans! Dit is de vrijheid van het schrijverschap. Zo kan iemand ook zijn/haar (eigen) beleving vertellen over een oorlog die hij of zij heeft meegemaakt. Zo hebben we allemaal in onze jeugd dingen meegemaakt met vriendjes/vriendinnetjes in de buurt, of elders waar wat te beleven viel. Het is, en geeft al aan, een teken dat er nog steeds niets veranderd is en ook nooit zal veranderen, daar de meeste mensen(het gros) ook in dit soort doorzon-wijken wonen. Dit hoort bij het leven en is daar primair onderdeel van. Kun je hier niet tegen?, dan moet je, met al je bewustzijn?, of nooit in zo’n wijk gaan wonen(maar op een eiland), of nooit iemand binnenlaten die uit de straat/buurt komt. Dit laatste lijkt me geen optie?, als je niet (verder) wilt vervreemden van je medemens. Wellicht geeft ’t hiermee wel aan hoe vervreemd we al zijn geraakt van elkaar…? En waar onze eigen tolerantiegrenzen liggen, dan wel wanneer deze bereikt is/zijn? En daar dan 25/30 later nog op terug willen komen door middel van een (mogelijk aangespannen) proces is eigenlijk al Hilarisch te noemen. Je vraagt je veeleer af: Waar we nog ‘met elkaar’ heen willen in dit land(en de wereld)…?
Veel succes gewenst Joris! ..Met jou (verdere) schrijven.