Redactie
Wij woonden toen een jaar in Lelystad en toen kwam er een advertentie voor een sociaal werker, voornamelijk voor Marokkaanse vrouwen en ook gezinnen. Ik werkte toen in Amsterdam, in de Bijlmer. Dat was toen een hele drukke periode, want toen was net de grote migratiegolf geweest voor de onafhankelijkheid van Suriname. Ik wilde wel graag in Lelystad een baan hebben, maar ik heb er in eerste instantie niet op gereageerd, want, ja, ik dacht: "Dit moet toch wel een baan zijn voor een Marokkaanse vrouw." Toen kwam er een herhaalde oproep en toen dacht ik: "Nou, dan probeer ik het maar." En zo gezegd, zo gedaan.
Ik werd vrij snel aangenomen [per 1 september 1979] … als medewerkster sociaal werk die zich speciaal bezighoudt met de begeleiding van vrouwen. Dat was in Lelystad. Het was daar anders dan in andere gemeenten op dat moment, als het gaat om Marokkanen en Turken. In Lelystad woonden al vrij veel gezinnen, omdat de huisvestingsmogelijkheden daar veel ruimer waren dan elders. Zij waren met hun werk naar Lelystad verhuisd en werkten bij een paar grote bedrijven die zich in Lelystad gevestigd hadden. Veel mensen kwamen ook uit Leiden, dat waren hele groepen. En zij konden hun gezinnen over laten komen. Zij vormden dus de eerste generatie buitenlandse werknemers…. Ik heb het nog even nagekeken: het ging om ongeveer honderd gezinnen, waarvan tachtig Marokkaanse en twintig Turkse…. Ik ging werken bij de Stichting Buitenlandse Werknemers Gooi en Eemland, op het bijkantoor in Lelystad.