Redaktie
Mijn naam is Annemarie Maasdam. Ik ben geboren in Den Haag en woonde het grootste gedeelte van mijn leven in Voorburg. Daarna verhuisde ik naar Amsterdam. Ik leerde mijn man Henk kennen. Een geschikte woning voor ons samen vonden we nog niet. Een vriend van ons, die ook opnieuw wilde beginnen was op goed geluk naar Lelystad vertrokken. Hij vroeg “Jullie komen me wel regelmatig bezoeken hé? Dat deden we en op een keer zei hij:
“Kom toch hier wonen. Kijk verderop staat een huis leeg”.
Wij gingen er heen en keken door de ramen. O, wat zag het er aantrekkelijk uit.
“De huur is niet hoog hoor, ik geef jullie het adres wel”.
Ik ging de gegevens opvragen en kwam erachter dat Lelystad een moderne stad was, praktisch gebouwd, met veel groen, veel winkels, veel verenigingen. Heel aantrekkelijk dus. Henk, die als hobby had om de gekleurde trams in Amsterdam te fotograferen, maakte de opmerking dat hij hier de trams zou missen. Dat was echter een grapje. En zo verhuisden we spoedig daarna naar de Punter. Dat was in 1989.
Doordat we al lid waren van landelijke verenigingen konden we hier naar bijeenkomsten. Daar maakten we kennis met de leden en zo voelden we ons meteen thuis.
Ik meldde me weer aan bij een zangkoor. Als ouderen maakten we ook gebruik van de bijeenkomsten en cursussen van de SWOL (Stichting Welzijn Ouderen Lelystad). In de Flevopost lazen we welke bezienswaardigheden en evenementen er waren. Binnen korte tijd kenden we erg veel mensen. Als we in de Gordiaan liepen, kwamen we haast altijd wel een bekende tegen en dat is nog zo.
Een jaar of wat geleden waren we op vakantie in de Betuwe. De campingbeheerder vroeg waar wij woonden. Ik noemde Lelystad en vertelde dat het de hoofdstad van Flevoland was. Ook zei ik iets over het inpolderen. Hij luisterde en opeens keek hij me aan en zei:
“Lelystad is geen stad, want het heeft nooit stadsrechten gekregen.”
Ik moest in mezelf lachen en zei dat sinds de 19e eeuw er staatsrechterlijk geen steden en dorpen meer bestaan. We kennen alleen gemeenten. Iedere burger hoort bij een gemeente. Lelystad is bij Koninklijk besluit in 1980 een gemeente geworden met net zoveel rechten als iedere stad al van oudsher heeft en iedere gemeente nu heeft. Omdat het een aaneengesloten bebouwing heeft en stedelijke voorzieningen mag het wel degelijk een stad genoemd worden. Tegen zoveel uitleg had hij geen weerwoord.
Lelystad is niet uit de Middeleeuwen, maar een stadsmuur van lindebomen heeft het binnenkort wel.