Redactie
En wat wij het eerste tegenkwamen, dat was de onderwaterdelta van de IJssel. En ja, de grens daarvan, de westgrens, die lag ergens bij Ens, als je van Emmeloord naar Kampen gaat. Als je dan van Kampen bij Ens bent, dan rijd je af van de onderwaterdelta. Maar het voordeel daarvan was, het was een zandbodem. Wij deden graafwerkzaamheden bij de dijk, waar het droog was. Dat was dus een zandbodem, één grote zandvlakte. Maar als je dan verder naar het westen ging, dan ging de bodem ook naar beneden. Bij Ramspol, daar stond misschien nog een halve meter water, maar als je Ens voorbij was, dan zat je al op twee meter. Die hellings bleven er dan wel in zitten.
Ja, wat zal ik zeggen, als je een hand op de kaart legt waar de IJssel in het IJsselmeer uitmondt, dat is dus de onderwaterdelta. Het meeste wat die delta betreft, bestaat dan uit het huidige Kampereiland. Dus het was een zandbodem die wij voor het eerst zagen. Maar als je dan verder naar het zuiden ging, of je ging richting Kamperhoek, ja dan kwam je dus op de echte blubberbodem waar je niet op kon lopen als het ware. Het duurde een tijdje voor dat het water er af was.
We hebben wel meegemaakt dat bij het malen, ik geloof dat men in 1957 is begonnen met malen, dan gebeurde het wel dat, toen de polder bijna droog was hè, dat de waterpartij met de wind op en neer ging. En dan was het wel eens zo, dat wij ’s avonds teruggingen naar Kampen, dan was die polder helemaal droog op het gedeelte waar we geweest waren. Dan kwamen we de andere morgen, dan was er een flinke noordwestenwind en dan stond er weer een halve meter water. Die bel water die dus met de wind heen en weer zwiepte, was dan door die noordwestenwind weer tegen de kust bij Roggebot gekomen. Dan begon je door het water te lopen, maar dat was niet zo’n probleem op de zandbodem.
